Gevangen in Glas

Zodra een gedetineerde in een strafgevangenis binnenkwam werden al zijn gegevens in "schoonschrift" genoteerd in het daarvoor bestemde registerboek. Men was nu bekend met het persoon binnen de muren, de eerste identificatie. 

In 1871 vond de Engelse arts en fotograaf Richard Maddox een methode uit, de zilvergelatine negatiefdruk, die het fotograferen toegankelijker maakte. Hij gebruikte daarvoor een glasplaat waarop zilverbromide in een gelatinelaag ingebed werd. Tussen 1880 en 1935 werden gevangenen gefotografeerd met de Richard Maddox methode.

Dit is de oervorm van de huidige fotografische films. Halverwege de 19e eeuw toen de steden in rap tempo groter werden ontstond de behoefte aan meer mogelijkheden om personen te identificeren. Alphonse Bertillon begon in zijn eigen vrije tijd met het opmeten van lichaamskenmerken van de gevangenen, zodat makkelijker gekeken kon worden of ze al eerder veroordeeld waren, de Bertillonage.

Met behulp van deze extra hulpmiddelen werd het identificeren van criminelen een peuleschil.